“ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΟΥΤΟ ΜΕΓΑ ΕΣΤΙ”

 Πρωτ. Μιχαὴλ Βοσκοῦ

          Ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα προβλήματα τῆς σύγχρονης ἐποχῆς εἶναι ἡ ἐκκοσμίκευση τῆς ζωῆς τῶν ἀνθρώπων. Μὲ τὸν ὅρο “ἐκκοσμίκευση” δηλώνεται μὲ ἁπλὰ λόγια ὁ τρόπος ζωῆς τῶν ἀνθρώπων χωρὶς τὸν Θεό. Ὁ ἐκκοσμικευμένος ἄνθρωπος ζεῖ μὲ τέτοιον τρόπο ὡς ἐὰν νὰ μὴν ὑπάρχει ὁ Θεός, ὡς ἐὰν νὰ μὴν ἔχει ἀθάνατη ψυχή, ὡς ἐὰν νὰ μὴν ὑπάρχει ἄλλη ζωὴ μετὰ τὸν βιολογικὸ θάνατο. Πολλὲς φορὲς μάλιστα ὁ ἐκκοσμικευμένος ἄνθρωπος ἀποδέχεται μὲν θεωρητικὰ τὴν παρουσία τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή του καὶ ἐκτελεῖ τὰ τυπικά του “καθήκοντα” ἀπέναντι στὸν Θεό, θεωρεῖ ὅμως ὅτι ἡ σχέση του μὲ τὸν Θεὸ ἀφορᾶ σὲ  κάποιες πτυχὲς τῆς ζωῆς του μονάχα καὶ ὄχι σὲ ὅλο του τὸ εἶναι. Ἡ ἐκκοσμίκευση εἶναι σὰν τὸ σαράκι ποὺ κατατρώει τὶς ψυχές μας, γιατὶ μᾶς στερεῖ ἀπὸ τὸ ὀξυγόνο τῆς ἀληθινῆς παρουσίας τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας, ἔστω κι ἂν ἔχουμε τὴν ψευδαίσθηση ὅτι πιστεύουμε στὸν Θεὸ ἢ ὅτι εἴμαστε “εὐλαβεῖς” καὶ “καλοὶ” ἄνθρωποι.

          Τὸ πνεῦμα τῆς ἐκκοσμίκευσης ἐπηρεάζει ὄχι μόνο τοὺς ἀνθρώπους ποὺ εἶναι ἀποστασιοποιημένοι ἀπὸ τὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀνθρώπους ποὺ μετέχουν στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, κάποιες φορὲς μάλιστα ἀκόμη καὶ τὸν τρόπο σκέψεως αὐτῶν τῶν ἰδίων τῶν ποιμένων τῆς Ἐκκλησίας. Πολλοὶ θεσμοὶ τῆς κοινωνίας μας (παιδεία, γάμος, οἰκογένεια κ.ο.κ.) ἀπειλοῦνται ἀπὸ τὸ σαράκι τῆς ἐκκοσμίκευσης, μὲ ἀποτέλεσμα νὰ ἐπηρεάζεται ἔμμεσα ἢ ἄμεσα καὶ ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Θὰ μπορούσαμε ἐν προκειμένῳ ν’ ἀναφέρουμε ὡς χαρακτηριστικὰ παραδείγματα ἐκκοσμίκευσης στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας τὰ μυστήρια τῆς βαπτίσεως καὶ τοῦ γάμου, τὴν ἀκολουθία τῆς κηδείας, ἀκόμη καὶ αὐτὸ τὸ μέγα μυστήριο τῆς Θείας Λειτουργίας καὶ τὸν τρόπο τῆς συμμετοχῆς μας σὲ αὐτό. Πρόκειται γιὰ ἕνα τεράστιο θέμα, τὸ ὁποῖο δὲν μπορεῖ νὰ ἐξαντληθεῖ σὲ μερικὲς γραμμὲς ἑνὸς συντόμου ἄρθρου. Θὰ προσπαθήσουμε ὡστόσο νὰ δοῦμε κάποιες πτυχὲς τοῦ προβλήματος τῆς ἐκκοσμίκευσης ὅσον ἀφορᾶ στὸν θεσμὸ τοῦ γάμου, ἀλλὰ καὶ στὸ ἐκκλησιαστικὸ μυστήριο τοῦ γάμου

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ THΣ ΙΕΡΩΣΥΝΗΣ

Πρωτ. Μιχαὴλ Βοσκοῦ

          Ἡ ἀληθινὴ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, δηλαδὴ ἡ ἁγία μας Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, εἶναι, ὅπως λέμε στὴ γλώσσα τῆς θεολογίας, ἕνας θεανθρώπινος ὀργανισμός. Αὐτὸ σημαίνει ὅτι δὲν εἶναι οὔτε μόνο θεῖος οὔτε μόνο ἀνθρώπινος ὀργανισμός, ἀλλὰ τὸ συναμφότερον, ὅπως ἀκριβῶς καὶ ὁ Kύριος μας Ἰησοῦς Χριστὸς εἶναι Θεάνθρωπος, εἶναι δηλαδὴ τέλειος Θεὸς καὶ ταυτοχρόνως τέλειος ἄνθρωπος. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ἕνας θεῖος ὀργανισμός, γιατὶ ἀποτελεῖ τὸ Σῶμα τοῦ ζῶντος Χριστοῦ, ἔχει κεφαλή της τὸν Θεάνθρωπο Ἰησοῦ Χριστὸ καὶ ζεῖ μὲ τὰ χαρίσματα καὶ τὴν ἐπενέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τὸ Ὁποῖο ἀποτελεῖ τὴν ψυχή της. Εἶναι ὅμως ταυτοχρόνως καὶ ἕνας ἀνθρώπινος ὀργανισμός, γιατὶ ἀποτελεῖ μιὰ συγκεκριμένη ἱστορικὴ κοινότητα ἀποτελούμενη ἀπὸ ἀνθρώπους ἁμαρτωλούς, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται μὲ τὰ μέσα ποὺ αὐτὴ τοὺς παρέχει γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ σωτηρία τους. Ὡς ἀνθρώπινος ὀργανισμὸς καὶ ὡς ἱστορικὴ κοινότητα ἡ Ἐκκλησία ἔχει θεσμικὸ χαρακτήρα καὶ διαθέτει τὴ δική της ἱεραρχικὴ δομή. Αὐτὴ ἡ ἱεραρχικὴ δομὴ συνδέεται μὲ τὸ μυστήριο τῆς ἱερωσύνης, ἕνα ἀπὸ τὰ μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας, καὶ μὲ τὸν θεσμὸ τῶν ἐπισκόπων.

          Ἐνῶ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας εἶναι, ὅπως ἀναφέραμε, ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός, ὁρατὴ κεφαλὴ τῆς κάθε τοπικῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ οἰκεῖος Ἐπίσκοπος, ὁ ὁποῖος εἶναι “εἰς τόπον” Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ “εἰς τύπον” Χριστοῦ. Τὸ ἐπισκοπικὸ ἀξίωμα εἶναι τόσο ἀναγκαῖο στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, “ὥστε χωρὶς αὐτοῦ μὴ δύνασθαι μήτε Ἐκκλησίαν μήτε χριστιανόν τινα ἢ εἶναι ἢ ὅλως λέγεσθαι” (Ὁμολογία Πίστεως Δοσιθέου Ἱεροσολύμων). Ὁ ἐπίσκοπος εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχὴν πνευματικὸς πατέρας καὶ ποιμένας τῆς ἐπισκοπῆς του κατὰ τὸ πρότυπο τοῦ καλοῦ ποιμένος Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλὰ καὶ ὁ κατ’ ἐξοχὴν διδάσκαλος τοῦ ποιμνίου του, ὁ ὁποῖος ὀφείλει νὰ ὀρθοτομεῖ “τὸν λόγον τῆς ἀληθείας”. Ὅλοι οἱ πιστοί, κλῆρος καὶ λαός, ἔχουν ἢ πρέπει νὰ ἔχουν τὴν ἀναφορά τους στὸν ἐπίσκοπό τους. Ὁ Ἅγιος Ἰγνάτιος Ἀντιοχείας, κατὰ ταῦτα, προτρέπει τοὺς Χριστιανοὺς νὰ μὴν πράττουν τίποτε χωρὶς τὴν εὐλογία τοῦ ἐπισκόπου τους· “ἀναγκαῖον οὖν ἐστίν, … ἄνευ τοῦ ἐπισκόπου μηδὲν πράσσειν ὑμᾶς” (Τραλλ. 2,2). Ὁ Ἅγιος Κυπριανὸς Καρχηδόνος, ἐξάλλου, διατυπώνει τὸ ἀξίωμα: “ὅπου ὁ ἐπίσκοπος ἐκεῖ καὶ ἡ ἐκκλησία”, καὶ προσθέτει ὅτι ἐὰν κάποιος δὲν τελεῖ ἐν κοινωνίᾳ μὲ τὸν ἐπίσκοπό του, αὐτὸς δὲν εὑρίσκεται ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ.

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ THΣ ΒΑΠΤΙΣΕΩΣ

Πρωτ. Μιχαὴλ Βοσκοῦ

          Τὸ μυστήριο τῆς βαπτίσεως εἶναι τὸ εἰσαγωγικό, ὅπως ὀνομάζεται, μυστήριο τῆς Ἐκκλησίας μας. Δι’ αὐτοῦ γινόμαστε μέλη τοῦ ζῶντος Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι ἡ Ἐκκλησία, καὶ ἀποκτοῦμε τὴ δυνατότητα νὰ μετέχουμε καὶ στὰ λοιπὰ ἐκκλησιαστικὰ μυστήρια καὶ κυρίως στὸ μέγα μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, στὸ μυστήριο τῆς κοινωνίας τοῦ Σώματος καὶ τοῦ Αἵματος τοῦ Χριστοῦ. Τὸ βάπτισμα εἶναι ἀπαραίτητο γιὰ τὴ σωτηρία μας, σύμφωνα μὲ τὸν λόγο τοῦ ἰδίου τοῦ Κυρίου: “ἐὰν μή τις γεννηθῇ ἐξ ὕδατος καὶ πνεύματος οὐ δύναται εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ” (Ἰω. γ’ 5).

          Γιὰ νὰ μᾶς φανερώσει ὁ Κύριος τὴ μεγάλη σημασία τοῦ βαπτίσματος, μᾶς ἔδωσε προσωπικὸ παράδειγμα μὲ τὴ βάπτιση του στὸν Ἰορδάνη ποταμὸ ἀπὸ τὸν Τίμιο Πρόδρομο, παρότι ὁ ἴδιος, ὡς ἀπολύτως ἀναμάρτητος, δὲν εἶχε ἀνάγκη κανενὸς βαπτίσματος. Ὅταν δὲ ἀπευθύνθηκε γιὰ τελευταία φορὰ στοὺς μαθητές Του πρὸ τῆς εἰς οὐρανοὺς Ἀναλήψεώς Του, τοὺς εἶπε: “Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος” (Ματθ. κη’ 19). Στὸ βάπτισμα (ἀπὸ ὅλα τὰ ἐκκλησιαστικὰ μυστήρια) ἀναφέρεται ἐπίσης τὸ δέκατο ἄρθρο τοῦ Συμβόλου τῆς πίστεως, στὸ ὁποῖο σημειώνεται: “Ὁμολογῶ ἓν βάπτισμα εἰς ἄφεσιν ἁμαρτιῶν”. Στὸ ἄρθρο αὐτὸ τονίζεται ἡ μοναδικότητα τοῦ βαπτίσματος (μιὰ φορὰ μόνο βαπτίζεται ὁ ἄνθρωπος), καθὼς καὶ ἡ ἀλήθεια ὅτι διὰ τοῦ βαπτίσματος καθαρίζεται ὁ ἄνθρωπος ἀπὸ κάθε ἁμαρτία.

Τὸ μυστήριο τῆς βαπτίσεως εἶναι, κατὰ τὸν λόγο τοῦ Ἀποστόλου Παύλου, “λουτρὸν παλιγγενεσίας (= νέας γενέσεως, ἀναγεννήσεως) καὶ ἀνακαινώσεως (= ἀνανεώσεως) Πνεύματος Ἁγίου” (Τίτ. γ’ 5). Ὁ βαπτιζόμενος ἀπεκδύεται, ἀποβάλλει τὸν παλαιὸ ἄνθρωπο, τὸν ἄνθρωπο τῆς ἁμαρτίας καὶ τῆς πτώσεως, καὶ ἐνδύεται τὸν Χριστό, μετέχοντας μυστηριακὰ στὸν θάνατο καὶ τὴν ἀνάσταση Του. Αὐτὸς εἶναι ὁ λόγος ποὺ τὸ βάπτισμα γίνεται στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία μὲ τρεῖς πλήρεις καταδύσεις καὶ ἀναδύσεις στὸ καθαγιασμένο νερὸ τῆς κολυμβήθρας εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος. Μετὰ τὸ βάπτισμα, ὡς ἐκ τούτου, ὁ νεοφώτιστος ἀρχίζει μιὰ ἐντελῶς καινούργια ζωή, καθαρὸς ἀπὸ κάθε ἁμαρτία, ἀλλὰ καὶ στολισμένος μὲ τὰ χαρίσματα καὶ τὶς δωρεὲς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ποὺ λαμβάνει μὲ τὸ μυστήριο τοῦ χρίσματος, τὸ ὁποῖο ἀνέκαθεν στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἐτελεῖτο μαζὶ μὲ τὸ βάπτισμα.

Στὴν ἀρχαία Ἐκκλησία, ποὺ οἱ ἄνθρωποι συνήθως βαπτίζονταν σὲ ὥριμη ἡλικία, τῆς βαπτίσεως προηγεῖτο τριετὴς κατήχηση ἀπὸ τὸν ἐπίσκοπο καὶ τοὺς ἱερεῖς. Μετὰ τὸν 4ο αἰ., ὅμως, ποὺ ἐπεκράτησε ὁ νηπιοβαπτισμός, τὴν εὐθύνη τῆς κατηχήσεως ἔχει μετὰ τὸ βάπτισμα ὁ ἀνάδοχος μαζὶ μὲ τοὺς γονεῖς τοῦ παιδιοῦ καὶ τοὺς διδασκάλους τῆς Ἐκκλησίας. Ὅταν λοιπὸν τελοῦνται οἱ προβαπτισματικὲς τελετὲς (ἡ λεγομένη “κατήχηση”), ὁ ἀνάδοχος εἶναι ἐκεῖνος ποὺ ἐκ μέρους τοῦ βαπτιζομένου ἀποτάσσεται τὸν σατανᾶ (ἀρνεῖται δηλαδὴ ὁ,τιδήποτε ἔχει σχέση μὲ τὸν διάβολο καὶ τὶς δαιμονικὲς ἐνέργειες), συντάσσεται μὲ τὸν Χριστό, ὁμολογεῖ τὴν ἀληθινὴ πίστη ἀπαγγέλλοντας τρεῖς φορὲς τὸ Σύμβολο τῆς πίστεως καὶ προσκυνεῖ τὴν Ἁγία Τριάδα.

ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΠΟΣΤΟΛΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ (ΛΕΜΕΣΟΥ)

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟ ΦΥΛΛΑΔΙΟ ΓΙΑ ΤΕΛΕΣΗ ΓΑΜΟΥ

Τηλ. Ἱεροῦ Ναοῦ: 25331888

Τηλ. ἱερέων:

π. Μιχαὴλ Βοσκός: 99670706

π. Ἀθανάσιος Μάργαρης: 99723553

π. Νικόλαος Ἰωάννου: 99839478

Ἡμέρα καὶ ὥρα τελέσεως τοῦ Γάμου:

Παρακαλοῦμε νὰ γίνεται ἐγκαίρως κράτηση τῆς ἡμερας καὶ τῆς ὥρας τελέσεως τοῦ Γάμου σὲ συνεννόηση μὲ τοὺς ἱερεῖς τοῦ Ναοῦ. Σὲ περίπτωση ὁποιασδήποτε ἀλλαγῆς ἢ σὲ περίπτωση ἀκύρωσης νὰ ἐνημερώνονται ἀμέσως οἱ ἱερεῖς.

Ἡ χρήση τῆς αὐλῆς τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ γιὰ τὸ χαιρέτημα δὲν ἐπιτρέπεται βάσει σχετικῆς ἐγκυκλίου τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου μας.