ΒΙΟΣ ΟΣΙΟΥ ΔΑΥΙΔ ΤΟΥ ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΤΟΥ ΕΝ ΕΥΒΟΙᾼ

π. Μιχαὴλ Βοσκοῦ

        Κοντὰ στὸ χωριὸ Ροβιὲς τῆς βόρειας Εὔβοιας κάτω ἀπὸ τὴ σκέπη τοῦ Τελεθρίου ὄρους καὶ μέσα σὲ πυκνὸ δάσος ἀπὸ πεῦκα καὶ ἔλατα δεσπόζει τὸ ἱστορικὸ Μοναστήρι τοῦ Ὁσίου Δαυὶδ τοῦ Γέροντος. Εἶναι τὸ Μοναστήρι στὸ ὁποῖο ἔζησε κατὰ τὸ δεύτερο μισὸ τοῦ 20^ου αἰῶνος καὶ  διετέλεσε ἡγούμενος γιὰ 18 χρόνια ὁ Ὅσιος Ἰάκωβος (Τσαλίκης), ὁ ὁποῖος προσφάτως κατετάγη στὸ Ἁγιολόγιο τῆς Ἁγίας μας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

       Ὁ ῞Οσιος Δαυὶδ ὁ Γέρων ἔζησε κατὰ τὴν περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας, στὰ μαῦρα χρόνια τῆς σκλαβιᾶς, καὶ ὑπῆρξε ἕνας ἀπὸ τοὺς φωτισμένους διδασκάλους τοῦ Γένους ποὺ προσέφερε πολλὰ στὴν παιδεία καὶ τὴν πνευματικὴ ἀφύπνιση τῶν ὑποδούλων Ἑλλήνων. 

Γεννήθηκε κατὰ τὸ τελευταῖο τέταρτο τοῦ 15^ου αἰῶνος στὴ Γαρδινίτσα τῆς ἐπαρχίας Λοκρίδος (Νομὸς Φθιώτιδος) καὶ ἦταν γόνος ἐναρέτων πολυτέκνων γονέων· ὁ πατέρας του μάλιστα ἦταν ἱερέας. Ἔζησε τὴ χάρη τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὴ βρεφική του ἡλικία. Σὲ ἡλικία μόλις τριῶν ἐτῶν εἶδε σὲ ὅραμα τὸν Τίμιο Πρόδρομο, ὁ ὁποῖος τὸν προέτρεψε νὰ τὸν ἀκολουθήσει. Καθ’ ὅλη τὴν παιδική του ἡλικία ἔζησε μὲ ὑπακοὴ στοὺς γονεῖς του, ἐργαζόμενος μὲ φιλοτιμία καὶ διεξάγοντας ἀσκητικοὺς ἀγῶνες.

Στὰ δέκα πέντε του χρόνια ἀποφάσισε ν’ ἀκολουθήσει τὴ μοναχικὴ πολιτεία καὶ ὑπετάγη στὸν ἐνάρετο ἱερομόναχο Ἀκάκιο σ’  ἕνα Μοναστήρι στὴ Μαγνησία. Ἡ σύνεση καὶ ἡ πνευματικὴ ὡριμότητα ποὺ ἐπέδειξε ἀπὸ τὴν παιδική του ἡλικία, κυρίως ὅμως μετὰ ποὺ ἀκολούθησε τὴ μοναχικὴ πολιτεία, ὑπῆρξε ἡ αἰτία ὅλοι νὰ τὸν ἀποκαλοῦν “Γέροντα”. Αὐτὴ ἡ προσωνυμία παρέμεινε μέχρι σήμερα δίπλα στὸ ὄνομα τοῦ Ὁσίου.

         Μαζὶ μὲ τὸν Γέροντά του ἀνεζήτησαν ἐναρέτους μοναχούς, γιὰ νὰ ὠφεληθοῦν στὸν πνευματικό τους ἀγώνα. Πῆγαν, λοιπόν, ἐν πρώτοις στὸ Μοναστήρι τοῦ Κομνηνείου στὴν περιοχὴ τῆς Ὄσσας, ὅπου ὁ Ὅσιος Δαυὶδ χειροτονήθηκε διάκονος, ἐνῶ στὴ συνέχεια μετέβησαν στὸ Ἅγιον Ὄρος. Ἐκεῖ ὁ Ὅσιος ἔζησε γιὰ κάποιο χρονικὸ διάστημα στὴ Μονὴ Μεγίστης Λαύρας. Κατ’ αὐτὸ τὸ διάστημα ὁ Γέροντάς του μετέβη στὴν Κων/πολη, γιὰ νὰ λάβει τὴν εὐλογία τοῦ Πατριάρχου. Ὁ Πατριάρχης τὸν χειροτόνησε, τελικά, Ἐπίσκοπο γιὰ τὴ Μητρόπολη Ναυπάκτου καὶ Ἄρτης. Στὴ Μητρόπολη αὐτὴ τὸν ἀκολούθησε ὁ Ὅσιος καὶ ἐκεῖ χειροτονήθηκε ἱερέας. Ὁ Γέροντάς του καὶ Ἐπίσκοπός του βλέποντας τὴ μεγάλη του ἀρετὴ τὸν πρότεινε γιὰ ἀρχιερέα, ὁ ἴδιος, ὅμως, ἀρνήθηκε κατηγορηματικὰ λόγῳ τῆς μεγάλης του ταπείνωσης.

         Γιὰ κάποιο χρονικὸ διάστημα διετέλεσε Ἡγούμενος στὴ Μονὴ τῆς Παναγίας τῆς Βαρνάκοβας. Ἐκεῖ τὸν εἶδε ὁ σοφὸς ρήτορας Ἐμμανουὴλ νὰ στέκεται στὴν Ἁγία Πρόθεση καὶ νὰ προσκομίζει λουσμένος ἀπὸ τὸ ἄκτιστο θεῖο φῶς καὶ μετέωρος ἕναν πήχυ πάνω ἀπὸ τὸ ἔδαφος. Σύντομα ἀνεχώρησε γιὰ τὸ ὄρος Στεῖρι, ἀνάμεσα στὸν Ἑλικώνα καὶ τὸν Παρνασσό, ὅπου ἵδρυσε μικρὸ Μοναστήρι. Ἐκεῖ κατηγορήθηκε ἀδίκως, ὅτι ἦταν ἡ αἰτία νὰ φύγουν κάποιοι σκλάβοι ἑνὸς Ἀγαρηνοῦ ἄρχοντα τῆς Λειβαδιᾶς, καὶ ρίχτηκε στὴ φυλακή, ἀφοῦ πρώτα ὑπεβλήθη σὲ βασανιστήρια. Μετὰ τὴν ἀπελευθέρωσή του θεώρησε καλὸ νὰ μὴν ἐπιστρέψει στὸ Στεῖρι.

Ἀναζητώντας κατάλληλο τόπο γιὰ ἄσκηση κατέληξε στὴ βόρεια Εὔβοια. Ἀξίζει ν’ ἀναφερθοῦμε στὸν θαυμαστὸ τρόπο, μὲ τὸν ὁποῖο πέρασε ἀπὸ τὴν Ἀταλάντη ἀπέναντι στὶς Ροβιὲς τῆς βόρειας Εὔβοιας. Ἀφοῦ ζήτησε ἀπὸ ἕναν βαρκάρη νὰ τὸν περάσει ἀπέναντι κι ἐκεῖνος ἀρνήθηκε, γιατὶ τὸν εἶδε φτωχό, ἔβγαλε τὸ τριμμένο ράσο του, τὸ ἅπλωσε πάνω στὴ θάλασσα κι ἀφοῦ προσευχήθηκε κι ἔκαμε τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ πέρασε ἀπέναντι ταξιδεύοντας πάνω στὸ ράσο του.

      Ἀπὸ τὶς Ροβιὲς ἀνηφόρισε πρὸς τὸ βουνό, ὅπου βρῆκε ἕνα ἐρειπωμένο ἐκκλησάκι τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ. Ἐγκαταστάθηκε κοντὰ σ’ αὐτὸ τὸ ἐκκλησάκι καὶ διέμενε σὲ μιὰ σπηλιά. Σύντομα, ὅμως, ἡ φήμη τῆς ἁγιότητός του ἔφθασε παντοῦ. Πλῆθος ἀνθρώπων ἔρχονταν νὰ τὸν δοῦν, νὰ πάρουν τὴν εὐλογία του καὶ νὰ ὠφεληθοῦν ἀπὸ τὴ διδασκαλία του. Πολλοί, ἐπίσης, ποὺ εἶχαν τὸν πόθο τῆς μοναχικῆς πολιτείας, ζητοῦσαν νὰ ὑποταγοῦν σ’ αὐτόν. Ἦταν ἀπόλυτη ἀνάγκη, πλέον, νὰ κτίσει ὁ Ὅσιος στὸν τόπο αὐτὸ Μοναστήρι.

Οἱ οἰκονομικὲς δυσκολίες, ὡστόσο, ἦσαν ἀνυπέρβλητες. Ἀναγκάστηκε νὰ κάνει ἐράνους (“λογία”) σ’ ὁλόκληρη τὴν τουρκοκρατούμενη ῾Ελλάδα, ἀλλὰ καὶ στὴν ἐλεύθερη καὶ εὐημεροῦσα Ρωσία. Στὴ Ρωσία τοῦ προσφέρθηκαν πολλὰ χρήματα καὶ πλούσια δῶρα. Πῶς, ὅμως, θὰ τὰ μετέφερε στὴν Εὔβοια; Ἐνήργησε τότε μ’ ἕναν τρόπο, ποὺ φανερώνει τὴ μεγάλη του πίστη. Πῆρε ἕνα μεγάλο κούτσουρο, ἄνοιξε σ’ αὐτὸ ἕνα κούφωμα, ἔβαλε μέσα τὰ χρήματα καὶ τὰ δῶρα, τὰ σφράγισε, ἔκανε τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ καὶ ἔριξε τὸ κούτσουρο σ’ ἕνα ποτάμι τῆς Ρωσίας. Ὅταν ἔφθασε μετὰ ἀπὸ καιρὸ στὶς Ροβιὲς, τὸ κούτσουρο αὐτὸ τὸν περίμενε στὴν παραλία.

       Τὸ Μοναστήρι τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος ποὺ οἰκοδόμησε ὁ Ὅσιος ἔγινε σύντομα πνευματικὴ ὄαση, στὴν ὁποία κατέφευγαν πλῆθος πονεμένων ἀνθρώπων. Κάτω ἀπὸ τὴν πνευματική του καθοδήγηση δημιουργήθηκε, ἐπίσης, μιὰ πολυμελὴς μοναστικὴ ἀδελφότητα. Ὅλοι οἱ πατέρες τῆς Μονῆς διακρίθηκαν γιὰ τὶς ἀρετές τους.

Ὁ Ὅσιος Δαυὶδ ὁ Γέρων ὑπῆρξε ἀναμφίβολα μιὰ φωτεινὴ μορφὴ τῆς δύσκολης περιόδου τῆς Τουρκοκρατίας. Πλῆθος ἀνθρώπων προσέτρεχαν στὸ Μοναστήρι του, γιὰ νὰ σκύψουν κάτω ἀπὸ τὸ πετραχήλι του, νὰ ἐξομολογηθοῦν καὶ ν’ ἀκούσουν τὶς νουθεσίες του. Πολλοὶ ἀρχιερεῖς, ἐπίσης, τὸν καλοῦσαν στὶς ἐπαρχίες τους γιὰ πνευματικὴ ὠφέλεια τῶν Χριστιανῶν. Τὸ θαύματα ποὺ ἐπετέλεσε ὁ Ὅσιος τόσο ἐν ζωῇ ὅσο καὶ μετὰ θάνατον εἶναι ἀναρίθητα. Ἰδιαίτερο ἐνδιαφέρον καὶ ἀγάπη ἐπεδείκνυε γιὰ τοὺς φτωχούς. Τὸ Μοναστήρι του ὀνομάστηκε γι’ αὐτὸν τὸν λόγο “Μοναστήρι ἐλεημοσύνης”.

Μετὰ τὰ 70 του χρόνια ὥρισε ἄλλον Ἡγούμενο στὸ Μονατήρι καὶ ἀποσύρθηκε στὸ ἀσκητήριό του, μιὰ φυσικὴ σπηλιὰ μερικὰ χιλιόμετρα ἀπὸ τὴ Μονή. Ἐκεῖ παρέμενε καθ’ ὅλη τὴ διάρκεια τῆς ἑβδομάδας. Γύριζε στὴ Μονὴ τὸ βράδυ τοῦ Σαββάτου. Τὴν Κυριακὴ λειτουργοῦσε καὶ κοινωνοῦσε τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων, ἐνῶ στὴ συνέχεια νουθετοῦσε τόσο τοὺς μοναχοὺς ὅσο καὶ τοὺς προσκυνητὲς τῆς Μονῆς. Τὴ Δευτέρα τὸ πρωῒ ἐπέστρεφε στὸ ἀσκητήριό του.

         Κοιμήθηκε ὁσιακὰ τὴν πρώτη τοῦ μηνὸς Νοεμβρίου, ἀφοῦ προεῖδε τὸν θάνατό του. Τὴ μέρα αὐτὴ τιμᾶται ἡ μνήμη του. Ἡ Τιμία Κάρα του, ποὺ φυλάσσεται ὡς πολύτιμος πνευματικὸς θησαυρὸς στὴ Μονή του, συνδέται μὲ πλῆθος θαυμάτων: θεραπεία διαφόρων ἀσθενειῶν, ἰατρεία ποικίλων παθῶν καὶ ἐκδιώξεις δαιμόνων.

Ἀπολυτίκιον 
Ἦχος γ'. Θείας πίστεως.

Μέγα εὕρατο, Εὔβοια κλέος, τὸν πανένδοξον, Δαβὶδ τὸν θεῖον, ὡς ἱερᾶς ἀρετῆς καταγώγιον, καὶ τοῦ Χριστοῦ ὀπαδὸν ἀληθέστατον, καὶ τῶν Ὁσίων ἁπάντων ἐφάμιλλον. Διὸ Πάτερ Ὅσιε, Χριστὸν τὸν Θεὸν ἱκέτευε, δωρήσασθαι ἡμῖν τὸ μέγα ἔλεος.