Πότε κάνουμε τό σταυρό μας ἐκτός τῶν Ἱ. Ναῶν

1. Πρίν καί μετά τό  φαγητό (στό σπίτι, στό ἑστιατόριο ἤ στήν ἐξοχή).

2. Ὅταν βγαίνουμε ἀπό τό σπίτι μας.

3. Ὅταν ἀρχίζουμε ἤ ὅταν τελειώνουμε τήν ἐργασία μας.

4. Ὅταν ξεκλειδώνουμε ἤ κλειδώνουμε τό κατάστημα, κάνοντας τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ ἐπάνω στήν κλειδαριά καί σέ κάθε ἄλλη ἀνάλογη περίπτωση.

5. Ὅταν περνᾶμε ἔξω ἀπό Ἱ. Ναούς.

6. Ὅταν περνᾶ ἀπό τόν δρόμο μας κηδεία. Σ’ αὐτή τήν περίπτωση σταματᾶμε καί τήν κίνησή μας μέχρις ὅτου διέλθει.

7. Ὅταν διέρχεται πλησίον μας κάποια λιτανεία ἤ τή Μεγάλη Παρασκευή ὁ Ἐπιτάφιος.

8. Ὅταν διαπιστώσουμε ὅτι ὁ Ἱερέας πού ἀντικρύζουμε μεταφέρει τή Θεία Κοινωνία. Σ’ αὐτές τίς περιπτώσεις ἀμέσως παραμερίζουμε εὐλαβῶς καί κάνουμε τουλάχιστον τό σταυρό μας πρό τοῦ διερχομένου Κυρίου …

9. Ὅταν κινδυνεύουμε ἤ πρόκειται νά συναντήσουμε ἤ ν’ ἀντιμετωπίσουμε κίνδυνο. Σ’ αὐτές τίς περιπτώσεις συνοδεύουμε τό σταυρό πού κάνουμε μέ τήν εὐχή τοῦ Ἰησοῦ: “Κύριε ᾽Ιησοῦ Χριστέ, ἐλέησόν με” ἤ “ἐλέησέ μας”.

10. Ὅταν ξεκινᾶμε γιά ταξίδι, ὅταν φθάσουμε στόν προορισμό μας καί μόλις ἐπιστρέψουμε ἀπό τό ταξίδι μας παρακαλώντας ἤ εὐχαριστώντας τόν Θεό ἀναλόγως.

11. Ὅταν κατακλύζουν ἤ κυριεύουν τήν ψυχή καί τό μυαλό μας ἀκάθαρτοι λογισμοί καί ἐπιθυμίες.

12. Σέ κάθε ἄλλη εὐχάριστη περίπτωση (εἰδηση, γεγονός κ.λ.π.) εὐχαριστώντας τόν Θεό.

Παρατηρήσεις

         α. Ἡ Ἐκκλησία περιβάλλει μέ μεγάλη τιμή τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ. Γι’ αὐτό κάνει συχνότατη χρήση (τοῦ σταυροῦ) στή Θεία Λατρεία, στίς λατρευτικές πράξεις καί τελετές, στή ναοδομία, εἰκονογραφία, λειτουργικά βιβλία, ἄμφια καί σκεύη.

         β. Τό ἴδιο πρέπει νά κάνουμε καί ἐμεῖς στήν καθημερινή μας ζωή· πρωΐ, μεσημέρι, βράδυ, νύκτα. Ν’ ἀρχίζουμε καί νά τελειώνουμε μέ τό σταυρό γιά νά ἐξασφαλίζουμε τίς ἀπορρέουσες ἀπό τή δύναμή Του εὐλογίες· ἡ χάρη Του προέρχεται ἀπό τόν Θεό.

         γ. Τά ἀποτελέσματα αὐτά εἶναι θετικότερα καί ἐμφανέστερα ὅταν κάνουμε τό σταυρό μας: μέ πίστη (ὄχι ὀλιγοπιστία), μέ ταπείνωση (ὄχι ὑπερηφάνεια), μέ καθαρότητα (ὄχι ἁμαρτωλότητα) καί ἀγάπη (ὄχι σκληροκαρδία ἤ ἀμετανοησία).

         δ. Ἐπίσης ὅταν κάνουμε τό σταυρό μας σωστά· ὄχι βιαστικά, ὄχι ντροπαλά, ὄχι κινώντας τό χέρι πάνω στό στῆθος μόνο, ὄχι στόν ἀέρα, ἀλλά ἀκουμπώντας τό χέρι στό σῶμα μας, ὄχι μέ τρόπο που μοιάζει σάν … νά παίζουμε κιθάρα. Ὄχι μέ ἐπιδεικτικότητα, μέ μετάνοιες μπροστά σ’ ἄλλους ἤ πληθωρικά σταυροκοπήματα, ἀλλ’ οὔτε μέ τρόπο που μοιάζει ὅτι προτιμοῦμε «τήν δόξαν τῶν ἀνθρώπων μᾶλλον παρά τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ». Δέν ξεχνοῦμε τό λόγο τοῦ Κυρίου: «Αὐτόν πού θά μέ ὁμολογήσει μπρός στούς ἀνθρώπους, θά τόν ὁμολογήσω καί Ἐγώ μπρός στόν Πατέρα μου τόν οὐράνιον καί ἐκεῖνον πού θά μέ ἀρνηθεῖ μπρός στούς ἀνθρώπους θά τόν ἀρνηθώ καί Ἐγώ …» (Ματθ. ι’ 32-33).

         ε. Τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ κλείνει μέσα του ὅλα τά σωτηριώδη γεγονότα, πού κληρονόμησε ἡ ἄπειρη ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιά τόν «πεπτωκότα» ἄνθρωπο. Γι’ αὐτό εἶναι σημεῖο σωτήριο, σημεῖο ζωοποιό, σημεῖο ἁγιαστικό, «νικοποιόν ὅπλον» (ἅγιος Σωφρόνιος Ἱεροσολύμων). Ἄς τό χρησιμοποιοῦμε λοιπόν πιό συχνά καί πιό σωστά, γιά νά ἁγιαζόμαστε καθημερινά.

(π. Γεώργιος Κουγιουμτζόγλου, Λατρευτικό Ἐγχειρίδιο, σ. 265-267)